Επεμβάσεις όλου του πεπτικού σωλήνα, καλοήθεις ή κακοήθεις με ανοικτή ή λαπαροσκοπική προσέγγιση ανάλογα με την ΕΝΔΕΙΞΗ.
Επίσης η ομάδα στα πλαίσια της ογκολογίας εξειδικεύεται σε επεμβάσεις ΕΠAΝΕΓΧΕΙΡΗΣΗΣ δύσκολων περιστατικών με υποτροπή της νόσου και εφαρμόζει ΣΥΓΧΡΟΝΕΣ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΕΣ στην αντιμετώπιση χειρουργικών ογκολογικών περιπτώσεων, όπως: HIPEC, IRE’S ή PIPAC.
Μια από τις ενασχολήσεις της ομάδας είναι και η χειρουργική των υποτροπών του γυναικολογικού καρκίνου ή όγκων ελάσσονος πυέλου και η εκτέλεση επεμβάσεων εξεντέρωσης.
ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΗ ΤΩΝ ΗΠΑΤΙΚΩΝ ΜΕΤΑΣΤΑΣΕΩΝ
Το ήπαρ αποτελεί το δεύτερο πιο συχνό όργανο - στόχο μεταστάσεων μετά από τους λεμφαδένες. Μια άλλη παρατήρηση είναι ότι οι μεταστατικοί όγκοι στο ήπαρ είναι είκοσι με εικοσιπέντε φορές πιο συχνοί από ότι οι πρωτοπαθείς όγκοι, όπως το ηπάτωμα ή το χολλαγειοκαρκίνωμα.
Οι πιο συχνές μεταστάσεις στο ήπαρ είναι από το παχύ έντερο, το πάγκρεας, το μαστό, ενώ πολύ συχνά εμφανίζουν και ο πνεύμονας, ο θηρεοειδής και νευροενδοκρινείς όγκοι.
Η χειρουργική εκτομή με τυπική ή άτυπη ηπατεκτομή ΕΙΝΑΙ η ΜΟΝΗ ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ και προσφέρει πενταετή επιβίωση που φθάνει το 60% και δεκαετή για το 25-30%. Τα ποσοστά αυτά είναι εφικτά με προεγχειρητική-εισαγωγική ή μετεγχειρητική χημειοθεραπεία.
Η προσέγγιση της ηπατικής μετάστασης μόνο με χημειοθεραπεία είναι παγηγορητική μέθοδος και προσφέρει 2ετή επιβίωση 50% και 5ετή επιβίωση λιγότερο από 5%.
Η επιλογή της χημειοθεραπείας λοιπόν θα πρέπει να εξατομικεύεται στις περιπτώσεις που η ΕΞΑΙΡΕΣΙΣΜΟΤΗΤΑ της μεταστατικής νόσου είναι αδύνατη λόγω σταδίου ή λόγω της φυσικής κατάστασης του πάσχοντα.
Η εξαιρεσιμότητα καθορίζεται από μια σειρά απεικονιστικών εξετάσεων, που απαντούν στις ανάγκες γνώσης αριθμού, ανατομικής θέσης των μεταστάσεων, αλλά καθορίζουν και τα όρια των ηπατικών δομών που θα μείνουν μετά την επέμβαση.
Οι παράγοντες που καθορίζουν την τελική επιβίωση μετά από μια χειρουργική επέμβαση των μεταστάσεων είναι:
- Ο αριθμός των ηπατικών μεταστάσεων (>2 χειρότερη πρόγνωση).
- Ο χρόνος από την εμφάνιση των μεταστάσεων (μετάχρονες) από την αρχική εκτομή, εάν είναι <12 μηνών συνδυάζεται με κακή πρόγνωση.
- Το μέγεθος των μεταστατικών εστιών, εάν είναι >5cm αποτελεί αρνητικό προγνωστικό παράγοντα παρουσία διηθημένων λεμφαδένων.
- Η ύπαρξη εγχειρητικού ορίου μετά την εκτομή <1cm.
- Και τέλος σε περιπτώσεις ορθοκολικού καρκίνου η τιμή του CEA μεγαλύτερη του 200.
Εάν δεν πληρούνται τα κριτήρια εξαιρεσιμότητος, η εφαρμογή νέο-επικουρικής (εισαγωγικής) χημειοθεραπείας προσφέρει ένα ουστιαστικό εναλλακτικό μονοπάτι θεραπευτικής προσέγγισης.
Σήμερα με τα νέα φάρμακα και τις στοχευτικές θεραπείες ένα μεγάλο ποσοστό των αρχικά μη εξαιρέσιμων μεταστάσεων ΥΠΟΣΤΑΔΙΟΠΟΙΟΥΝΤΑΙ, δηλαδή μικραίνουν και μπορεί να γίνουν δυνητικά εξαιρέσιμες.
Σήμερα υπάρχουν συνδυασμοί σχημάτων (Foltox, Xelox, Xeliri, Folfiri) που με το συνδυασμό στοχευτικών παραγόντων, όπως σετουξιμαμπη (ERBITUX) ή τη μπεβασιζουμαμπη (AVASTIN) μπορούν να προσφέρουν ύφεση και μακροχρόνια επιβίωση σε διάσπαρτες ηπατικές μεταστάσεις.
Μια άλλη προσέγγιση ιδιαίτερα δημοφιλής αλλά και αποτελεσματική για τους ασθενείς που δεν μπορούν να υποβληθούν σε ηπατική εκτομή είναι το R.Fablation. Η μέθοδος μπορεί να γίνει διεγχειρητικά, είτε διαδερμικά με την χρήση αξονικού τομογράφου.
Συμπερασματικά καμία μάχη δε χάνεται, αν δεν έχει πρώτα δοθεί. Η αντιμετώπιση των ηπατικών μεταστάσεων απαιτεί συντονισμένη πολυπαραγοντική αντιμετώπιση με οργανωμένη μονάδα, ογκολογικό συμβούλιο και εξειδικευμένο χειρουργο-ογκολόγο που έχει ιδιαίτερη εμπειρία στο ήπαρ.
Οισοφάγο-γαστρεκτομή κατά Ivor Lewis με θώρακο κοιλιακή προσπέλαση.
- O ασθενής 55 ετών με Ca κάτω 1/3 οισοφάγου μέχρι 4 κύκλους νέο-επικουρικές ΧΜΘ,υποστάδιοποιηθηκε.
